POETYCKIE POŻEGNANIE Z GĘSIĄ SZYJKĄ

Żyjąc od lat za granicą, z perspektywy odległości i czasu, z dumą śledzę pozytywne przemiany zachodzące w moim rodzinnym mieście. Szczególną radość i wzruszenie wywołała we mnie metamorfoza Gęsiej Szyjki. Wychowałam się przy ulicy Augustyna Steffena. Długi odcinek dolnej części Gęsiej Szyjki przebiegał naprzeciwko okien mojego rodzinnego domu i był częścią mojej codzienności. Kiedy zachodzą wytęsknione przemiany, przychodzi czas na refleksję. W moim wierszu żegnam dziecięcą częścią mojej duszy Gęsią Szyjkę i jednocześnie witam jej dojrzałą częścią piękny Szlak Św. Józefa.

Gęsia Szyjka

I już nikt nie będzie wiedział jak to było,
kiedy sanna Gęsią Szyjką w dół pędziła,
nie usłyszy już nikt pisków pełnych frajdy
i okrzyków desperackich, pełnych trwogi,
tych niesionych echem drzew zamkowej góry.
Ratuj się kto może! Z drogi! Ludzie z drogi!

I że podczas burzy z góry płynął potok,
zmywający ludzkie ślady wydeptane,
tak jak gdyby chciał coś sprzątnąć i poprawić
po sylwetkach, co podpite i zachwiane

lub wygładzić dla tych, co w białych koszulach
wśród zieleni wspinały się w pocie czoła,
by w upalnym skwarze lipcowej niedzieli
w cieniu przebyć stromą drogę do kościoła.

Już nie będzie nikt pamiętać...
a ja będę
chociaż byłam wtedy jeszcze taka mała.
Nie zapomnę i opowiem wszystko piórem.
Zawsze będę me dzieciństwo pamiętała,

lecz pomogę zrzucić kartki kalendarzom
żółty papier sentymentem namaszczany,
świeże, białe, z nową datą się ukażą
i uderzy moje serce znowu głośniej,
bo pulsuje w nim radosny rytm przemiany.

Pozdrawiam wszystkich Pasłęczan
Autorka Lucja Pauksztelo
Zapraszam na moją stronę: poezja–lucja–pauksztelo.de